gedicht Borgloon 1018/2018, 657kg cortenstaal
januari 21, 2018
gedicht BORGLOON 1018/2018
januari 21, 2018
busstop (gedicht, foto rond thema traagheid)
december 2, 2017
BUSSTOP
Traagheid is een verlaten bushokje onder
druilregen, ’s avonds, langs een landweg,
de laatste reiziger lang naar huis.
De luchten mogen donkeren nu, blauw-
zwart inkten, de wind gaan liggen nadat
hij laatste bladeren veegde in een hoek.
Het moment taai maar nog vloeibaar, straks
stilte die alles stolt.
En bellen tijd die nog moeten gevuld.
© Herman Rohaert
nieuwe publicatie: Grenzen. Luc Bouva
december 2, 2017
conscienza festival, 23 september 2017, 14 u
september 8, 2017
‘gehakt’ 08.10.2017, voorstelling nieuwe bundel, welkom!
september 5, 2017
winnaar stadsgedichten 2017
augustus 19, 2017
Fijn! Voor het vierde jaar op rij, weer opgenomen in nieuwe bundel Stadsgedichten van uitgeverij Kontrast, nu met de gedichten ‘Amsterdam’ en ‘Anthée revisited’,
Beste dichter,
Van harte gefeliciteerd! Twee van uw gedichten staan in de prachtige bundel Stadstheater – gedichten over stad, streek en dorp.
Hartelijke dank voor uw deelname aan de door Stichting Poëtikos georganiseerde Stadsgedichtenwedstrijd. De jury heeft kritisch en met plezier alle gedichten gelezen en een oordeel geveld.
Wij zijn als uitgeverij Kontrast bijzonder trots op deze zesde jubileum bloemlezing van de zeer geslaagde landelijke Stadsgedichtenwedstrijd in samenwerking met de initiatiefnemer Stichting Poëtikos, Lelystad. Deze bundel wordt gepresenteerd op 2 september in het Agora Theater in Lelystad en dan zullen ook de winnaars bekendgemaakt worden.
bij de zelf gekozen dood van Rogi Wieg.
juli 23, 2017
Vandaag van uitgeverij ‘in de knipscheer’ de hommagebundel voor dichter Rogi Wieg met daarin opgenomen o.a een huldegedicht van mijn hand. Deze getalenteerde dichter koos voor euthanasie omwille van ondraaglijk psychisch lijden na een leven vol dwangneuroses, paniekaanvallen en depressies.

Het alfabet van de vrees
(in memoriam Rogi Wieg (1962-2015))
Het kent slechts enkele letters, een handvol, het alfabet van de vrees.
Meer hoeft niet want het telt ook weinig woorden, het vocabularium van de vrees, bitter weinig woorden, eigenlijk maar twee, angst en bang, bang en angst, wacht ik spel ze hier uit: B.A.N.G., A.N.G.S.T.…
Ik prevel ze, schrijf ze neer, steeds en opnieuw, onder kaarslicht, lamplicht, hemellicht, onder mijn haar, mijn ogen, mijn hand.
Er bestaan twee zussen, het goede, het mooie, twee zussen zo overweldigend, zo adembenemend, ze jagen mij op de vlucht.
Er bestaat één broer, een wrede broer, de tijd, ik grijp naar hem, ik wil hem verleggen, uitdeinen, inkrimpen, hij loopt bij mij weg.
Er is de poëzie, de moedertroost, het stenen bed, het koele hoofdkussen, rust en verleiding, lichtvoetig dartelt ze voor me uit, een zoete wortel.
Maar vooral, er is de moeheid en de moedeloosheid, het bad waarin ik duikel (bangbad, angstbad), waarin ik me dompel, me laat meevloeien, wegspoelen in die draaikolk, in het zwarte gat van het vergeten.
Herman Rohaert